Bambaşka Bir Yaşam Öyküsü

Bambaşka Bir Yaşam Öyküsü

Yaşam öyküsü ile insanlara ilham kaynağı olan, ışık tutan ve yol gösteren insanlar genelde tarih anlatılarındadır. Oysa benim için yaşamın yanı başımdaki gerçeği… Babamın yaşam öyküsünün birçoğundan geri kalmayacağına bahse girerim.

Önceleri sevilen, sayılan ve iz bırakan bir öğretmendi ve hatta benim de ortaokul yıllarımda fen bilgisi öğretmenim oldu. İzmir'deki bir okulda, yerini bile çok az kimsenin bildiği "Ders araçları" kurumundan alınmış filmlerden doğa olaylarını, yapamayacağımız ama öğrenmemiz gereken deneyleri onun sayesinde izlerken hep daha iyisini yapmaya uğraşmanın anlamını da görüyorduk. O yıllardaki sınıf arkadaşlarım ile halen ara ara haberleşiyoruz ve onların öğretmenleri olan babama karşı sevgisinin, saygısının sürdüğünü gördükçe babamla gurur duyuyorum.

Zaman zaman eski öğrencileriyle de –neredeyse kırk yıl- karşılaşıyorum. Onlar da tanıklık ediyorlar babamın çok özel bir öğretmen olduğuna. Yaşamlarına öyle ya da böyle, bir şekilde olumlu katkısı olduğunu anlattıklarında, gururla kabarıyor göğsüm.

Ben lisedeyken babam da tıp fakültesine başladı. Neden böyle bir şey yaptığını soranlara, köyde yetişmiş biri olarak ancak öğretmen okulu ve eğitim enstitüsüne gidebildiğini ve büyük şehre taşınıp da üniversiteye gitmek için olanak bulduğunda bunu değerlendirmek istediğini söylüyordu. Üniversiteye gitmek istediğinden en ufak kuşkusu yoktu. Aslında arkadaşları arasında başarıldığını bildiği şekilde, dışarıdan hukuk fakültesini bitirmek aklına yatsa da iyi bir fizik-kimya-biyoloji eğitimi aldığı için ilk seçenek tıp fakültesi yazmıştı. Kazandı. Hem öğretmenlik yapacaktı hem de öğrencilik. Türkçe öğretmeni olan annem, bu süreçte hepimizin en büyük destekçisi oldu.    

Lise mezuniyet yıllığımda babamla birlikte okumak istediğim tıp fakültesinde başarılar dileniyordu bana. Evet, onun izinden gitmek kaderim gibiydi. Babamdan sonra girdiğim tıp fakültesinde iki yıl onunla birlikte okudum. Ben 1-2. sınıfları okurken babam 5-6. sınıfları geçip mezun oldu.

Fakülte yıllarımda, onu tanıyan, azmine ve çalışkanlığına, saygısına hayran kalmış öğretim üyelerinin karşısında da sürdü gururum. Her sınavdan sonra, aldığım notu öğrenir öğrenmez koşup baktığım bir yer vardı: Babamın tıp fakültesi yılları boyunca aldığı bütün sınav notlarını yazdığı kitabın ilk sayfası. Başarılı bir öğrenci olsam da her keresinde daha düşük olan notumu sineye çekip çalışmaya devam ediyordum. Ancak 5. sınıfta bir notum babamınkinden birkaç puan daha yüksekti. Anımsadıkça halen utandığım bir şey yaptım bunu gördüğümde: Koşarak babama gittim ve onu geçtiğimden haberdar olmasını sağladım. Babam ise yaşamının bütününe sinmiş alçak gönüllülük ve anlayışla beni kutladı: Aferin benim kızıma, boynuz kulağı geçti…

Gerçekten de çok iyi bir öğrenciydi. Hiçbir zaman, hiçbir dersi ya da sınavı boş vermedi. Derslerde tuttuğu notları gece temize çekiyor, kendi notları yanında bütün konuları, borç harç aldığı temel kitaplardan da çalışıyordu. İngilizce öğrenmeye üniversite seçme sınavı için başlamıştı: Fono Mektupla Öğretim kitabından, en başından. Sonra fakültenin ilk yılından itibaren İngilizce muafiyet sınavlarını verdi; çünkü o ders saatlerinde serbest kalmaya, fen bilgisi öğretmenliği yapabilmek için gereksinimi vardı. Şehrin iki ucundaki okullarda, birbirinden farklı rolleri oynamak için gidip geliyordu günler boyu. Bir kez olsun of dediğini duymadım. Son sınıfta akşam ticaret lisesine tayini çıkınca rahatladı mı, daha çok mu yoruldu anlayamadım hiçbir zaman. Gerçekten de yakınmak hiç onun tarzı değildi. Onca işin arasında ticaret lisesinde açılan bilgisayar kursuna, kardeşim ve benimle birlikte giderek herkesi enerjisine, yeniliklere açık oluşuna hayran bırakmayı sürdürdü; yıl 1986 idi.

İlginç olaylar da yaşıyorduk birlikte. Öykümüzü duyan bir gazeteci haber yapmak istemişti. Ulusal bir gazetenin Ege ekine haber olduk: Baba-kız Tıp Fakültesi öğrencisi... Henüz birinci sınıftaydım. Çok utanmıştım. Kaçamadım ama.  Babam, ne var utanacak, diye sorduğunda verdiğim yanıt şimdilerde çok komik geliyor: Arkadaşlarım gazetede fotoğrafımı görecekler ve sence benim hakkımda ne düşünecekler? Sanki üçüncü sayfa haberine çıkıyorduk. Küçüktüm daha, ciddi ciddi utanıyordum. Başımı omuzlarımın arasına saklamadığım tek pozda babam bana bir akciğer filmi yorumluyordu; ilginç olan ikimiz de film yerine objektife bakıyorduk. “Bakar mısınız?” diyen muhabirin sesine döndüğüm an deklanşöre basılmıştı. Sonra Göğüs Hastalıkları uzmanı olduğumda kaderin bu ilginç rastlantısını yüzümde gülümseme ile anımsadım.   

O yıllarda fakültelerde sivil polis kavramı yaygındı; kantinde tek çorap bile satmadan oturan çorapçı ya da kantinin önündeki ayakkabı boyacısı… Sonradan öğrendik ki babamı sivil polis sananlar az değilmiş, öyle ya hangi aklı başında insan 35 yaşında tıp fakültesine girip doktor olacağım diye uğraşır?  

Babam mezun olduktan sonra uzmanlık sınavına girmeyeceğini açıkladı bize; çok yorgundu. Anlayabiliyorduk. Zorunlu görev kurasında, Rize-Ardeşen-Tunca köyünü çekti. Bir an tereddüt etmeden gitti. Tek başına. Bakanlıklar arası geçiş yapılabildiği için birinci derecede devlet memuru olarak hem de. Dosyasını görünce yeni mezun olduğunu tahmin edememişler de azılı bir sürgün mahkûmu ile karşılaşacaklarından korkmuşlar.

Sağlık ocağında çalıştı, fotoğraflarını gönderdi bize. O köhne binada, beyaz önlüğü ile çektirdiği resimler hep aklımda çakılı kaldı. Sonra Rize Sağlık Müdür Yardımcılığı yaptı. Ayda bir annem gidebiliyordu yanına, bir hafta kalabiliyordu en fazla. Bir duyduk ki babam uzmanlık sınavı için ders çalışmaya başlamış. İlk sınavında biyokimya ihtisası yapmaya hak kazandı. Bu sırada 43 yaşındaydı. Ben henüz öğrenci iken aynı fakülteye geri döndü. Artık asistan olan babamla yine koridorlarda karşılaşmaya başlamıştık. Nöbetlerimiz çakışıyordu arada. Onunla gurur duyuyordum.

Uzman olduğunda ise, yine yorgunluktan dem vurup akademik kariyer yapmayacağını söylediğinde de inandım. Sonra bir duydum ki annemle birlikte el ele tutuşmuş ve yardımcı doçentlik sınavlarına gitmeye başlamışlar. Bu haber de şaşırtmadı beni. O, verdiğini kararı her zaman gerçekleştiren kişiydi gözümde. Bu yönüyle çevresindeki herkesi etkileyen, örnek alınan. Hep babalar mı çocukları ile gurur duyarlar?

Doçentlik sınavına girmeyeceğini söylediğinde artık biliyordum ki duramayacak. Ama gerekçesi vardı: İngilizce sınavını başarması olanaksız gibi bir şeydi ve doçentlik sınavı için bu önemli bir engeldi. Bir yolunu bulacağını biliyordum ve çok beklemem gerekmedi. Gizli gizli çalışmaları sonuç vermiş, hep beraber gittiğimiz sınavda barajı haydi haydi aşmıştı. Elbette doçentlik sözlü sınavını da başarıyla geçti.

Hep alıştığımız gibi yorulduğunu ve profesörlüğü beklemeden emekli olacağını söylediği sırada önce profesör, sonra da tıp fakültesi dekanı oldu. O yine gazetelerdeydi: Çobanlıktan Dekanlığa manşeti ile… Öğretmenlikten getirdiği deneyimleri, doğal yeteneği ve mesleğine duyduğu sevgisi ile güzel işler başarmayı sürdürdü. Ne işi, öğrencileri onu bırakıyordu ne de babam onlardan vazgeçebiliyor. Hafif atlatılan, çok ciddi olabilecek bir sağlık sorunundan sonra pat diye bıraktı hepsini. Asla bırakamaz, derdim. İşin ilginci bunu hiç sorun yapmadan. Yaşamında yeni bir dönemin başlamasını iç huzuru ile olağan karşılayıverdi.

Ona ne iş yapıyorsunuz diye soranlara: Facebook’ta çalışıyorum diyor. Sabah mesaiye oturuyor, gece yarılarına dek her fırsatta yine başında. Paylaşıyor, paylaşıyor… Yaşamda en iyi yaptığı işi yapıyor yani.    

Baba-kız aynı okulda okumanın ayrıcalıklı öyküsünü sürekli anlattım ve babamın yaşam öyküsü birçok insana ilham kaynağı oldu. Kendisi de internette bunları anlatarak bu etkilenmenin sudaki halkalar gibi yayılmasına olanak tanıdı. Öğrencilerim keşfediyorlar ders notları ve slaytlarını koyduğu sayfasını. “A, hocam, siz Mustafa Altınışık’ın kızıymışsınız” diyorlar. Hayranlıklarını ve teşekkürlerini iletmemi istiyorlar, seve seve yapıyorum.

Mustafa Altınışık'ın kızı olmaktan gurur duyuyorum.

©Göksel Altınışık Ergur

yayınlanma tarihi: 1.8.2018