CORONICLE (Korona Notları) V- Birini suçlarken unutmayalım

Hafta sonu, ama iş bitmiyor. Yazılacak, çizilecek ne çok iş var. Yetişme kaygısıyla. En azından odama kapanmış tek başıma yerken yazımı yetiştirme telaşıyla değil.

Bugün bir ilin valisi talihsiz bir açıklama yaptı. Zonguldak ilinin valisi. "Doktorlar bizi zora soktu, birbirlerine bulaştırdılar ve o yüzden halletmiştik ki onlar hastalığı artırıp bizi yordular." ifadelerini kendi “üslubunca” söyledi. Bir televizyon kanalında… Bu nasıl bir bilinçsizliktir. Devleti temsil eden bir kişi, nasıl böyle gerçek dışı ifadelerle bir meslek grubunu, kendi içinden de birçok kişinin hastalanması ve ölmesi nedeniyle hem üzgün hem kaygılı olan insanları töhmet altında bırakır? Ne cüretle, sağlıkta şiddet sona ersin diye çığlıklar attığımız zamanda, yanlış bilgilerle ve genellemelerle hedef tahtasına bizi oturtmaya çalışır? Uzun zamandır bu denli hayal kırıklığı yaşadığım olmamıştı. Yazık, çok yazık… Özür dilerken bile aynı şeyleri söylediğini duymak içimi acıttı. Ben temsil ettiği makam nedeniyle hakkında daha başka bir şey söylemeyeceğim, onun da temsil ettiği makamın ağırlığını bir an önce fark etmesini diliyorum. 

Daha önce yazdım, önlemleri sıkı sıkı uyguluyoruz. Bir araya gelmeyip konuşmalarımızı uzaktan, maskeli, on beş dakikayı geçmeyecek şekilde, yine de seyrek yapıyoruz. Telefonla, internet toplantılarıyla işimizi görüyoruz. Uzun sohbetleri, çay kahve molalarını unuttuk. Yalnızlaşmaya razı olduk, çünkü bu salgından sağ çıkmaya çalışıyoruz.

İstisnalar her zaman olur. Algılayış, kavrayış, uygulayış farkları bütün insanlar arasında var. Seyrek de olsa bu durumlarla karşılaştığımızda hemen uyarıyoruz. Bu süreçte önceden olandan daha da fazla ve sürekli şekilde bir birimizi uyarıyoruz. Gevşediğimiz, sıkıldığımız, tedbiri elden bıraktığımız an virüsün o fırsatı değerlendireceğini biliyoruz. Sağlık ordusundan kaybettiğimiz her insanın bizi üzmesi yanında geride kalanların iş yükünü artıracağının bilinciyle işimizi yapıyoruz. 

   

Bu salgında annem ve babam Aydın'da 65 yaş ve üzeri toplumsal hareket kısıtlamasına yakalandılar. Aklım ve kalbim onlarda. İnsanlar fiziksel olarak ayrı olsa da, ruhlar ayrılası değil. Evden hiç çıkmıyorlar; en az 1 aydır. Gelmelerini sağlayabilirdim belki, ama anlamsız olurdu. Rahatları yerinde, çevrelerinde eski öğrencileri ve yakın dostları var, yardım gerektiğinde beni aratmıyorlar. Alış veriş yapmaktan başkası gerekli değil. Alınanlar evin dışına bırakılıyor. Bir süre orada kalacaklar ve sonra da eldivenle içeri alınıp yıkanabilecek olan paketler sabunla yıkanacaklar.  Annem diyor ki en fazla bu ayrıntılar yoruyor. Haklı yapıverdiğimiz pek çok teferruatlı, meşakkatli işlere dönüştü. Biz salgın öncesi de marketten alınan pek çok şeyi yıkardık. Depo kiri diye bir şey var, diyerek. Şimdi onu tuttun, elini yıka, yok sen aç ben hiçbir yere değmeden alıp başka bir kaba aktarayım... İki kişi bu işle epey bir meşgul olmak zorunda kalıyor. Annemlere meşgale oluyor... Tatlı tatlı çekişerek... "Aman Mustafa, sen de hiç dikkat etmiyorsun..." "Yahu Nuriye Hanım, fazla titizleniyorsun..." "Titizlik değil, tedbir; bak kızımız her seferinde bizi uyarmıyor mu?" Evet, her telefonda sıkı sıkı tembihliyorum, çocukken onlar bana yaparken kızar mıydım acaba? Anımsamıyorum. Sözünü dinler miydim bilmiyorum. Ama onlar benim sözümü dinliyor. Evden çıkmıyor, önlem alıyor ve hepimiz için hayatta kalmaya dikkat ediyorlar. 

Annem âlem kadın... Evde oldukları sürece örgü örüyordu. İpleri bitmiş, onu aldıracak kimse, aldırabileceği yer olmayınca durmuş düşünmüş. Yarım bir paspas varmış, öncelerden kalma. Onu söküp ipini kullanmış. Yeniden malzeme sıkıntısı çekince aklına gelmiş. Projelendirmiş. Bilgisayar kurdu babama söylemiş. Beraber yün firmasına email yazmışlar. Evden çıkamadıklarını, nasıl ip alabileceklerini sormuşlar. Biraz sonra aranmışlar. Arayan kişi, yardım yapılmasını istiyorlar sanmış. Annem, "Yok kızım, parasını vererek almak istiyoruz. Siz hesap numarası verin, yatıralım." diye yanıtlamış. Annem bir daha bu işle uğraşmak gerekmesin diye istediği renklerden yedişer çile yün sipariş etmiş. Şimdi kargo bekliyorlar. Gelinde üç gün dışarıda bekler, sonra kaldığı yerden devam eder. Son ördüğü yelek-ceket-kazak karışımı eserini (gerçekten tam uyduğu bir kategori yok, doğaçlama cinsinden ve ipin yettiği oranda) bize görüntülü aramada gösterdi. Kızımla kapıştık. Özge'de kaldı ihale... Kapıdan geçen bir kargo aracı görürsek göndermeye çalışalım dediler. Eve gelip almıyorlarmış. Annem ve babam el ele verip bir yolunu bulurlar, eminim.

Kızım da salgına kendi evinde yakalandı. İçimde özlemi ince bir sızı... Kokusunu özledim. "Ama gelme," diyorum, "köyde, kimseyle temas etmeden kalabiliyorsun. Şimdi senden daha güvende olan yok ailemizde." Seyrek olarak alış verişe gidiyor, Fiziksel mesafeye dikkat ederek topluca alıyor alacaklarını. Eve getirince yine aynı merasimler. Kendine bakabiliyor olmasından gurur duyuyorum. Beslenmesine özen gösterecek şekilde üşenmeden, hevesle yemekler yapmasından... Derslerine disiplinle katılmasından, çalışmasından, tasarımla ilgili imdat dediğim yerde koşuvermesinden... Onun için endişelenmek zorunda olmamaktan dolayı huzurluyum. Ona tembihlediğimden daha azını yapmam mümkün değil, örnek olacağım. Ben korunma önlemlerini harfiyen uyguluyor, ona da bunu her konuşmamızda anımsatıyorum. Sözümü dinliyor.

Bugün de bunları yazmak varmış. Oysa yine de içimde yaşam sevinci uyandıran bir sürü an yaşandı. 

Bir sonraki yazıma diyeyim. 

Çok sevdiğim, sık sık yinelediğim, kendimi uyarırken de kullandığım özdeyiş var. Friedrich Nietzsche’ye ait: Birini parmağınla gösterip suçlarken, diğer üç parmağının seni gösterdiğini unutma... Bunu da buraya bırakmış olayım.