Sonunda yazdım; neden hep yazacağımı

YAZMAK NEFESİM OLDU

Ne zamandır bekliyor bu konu. Sürekli aklımın bir yerinde duruyor; gizli ya da açık. Dilimin ucundan dostlarımla konuşurken kaçıveriyor. Parmaklarımın ucuna zaman zaman geliyor; hatta birkaç tümce yazmama neden oluyor, ama oradan hızla geri kaçıyor. Yazdıklarımı kaç kere sildiğimi anımsamıyorum. Öyle uzun uzadıya da değil; girizgâh yalnızca. Daha ötesi "yasaklı"... 

Yine birden içimde yükseldi. Parmaklarımın ucunda karıncalanma işaretiyle belirdi. Yıl dönümü yaklaşıyor diye olabilir. Asıl etken sabah okuduğum bir yazı. "Yazmanın zamansızlığı üzerine" başlıklı denemesinde Işıl Bayraktar, yazın serüveninin kişiler arasında nasıl değiştiği, neden yazdıkları konusunda yazarların farklı gerekçeleri olduğu üzerinden örnekler vermiş. Kendi yazma güdümü/dürtümü bilinç düzeyime yükseltip farkına varmamı sağlayan duygular içime üşüştü. Dürtü mü demeliyim yoksa güdü mü? Sözlük anlamlarına bakıp anlatmak istediğimi hangisinin daha iyi karşıladığını bulabilirim belki.

Güdü: Bilinçli ya da bilinçsiz davranışları doğuran, davranışların sürekliliğini sağlayan ve onlara yön veren herhangi bir güç. Ama felsefe terimi olarak tanımlarken, "Bir istenç eyleminin nedeni; kaynağı, duygulanım değil akıl olan neden" olarak belirtilmiş. Dürtü ise fizyolojik ya da ruhsal dengenin değişmesi sonucu ortaya çıkan ve canlıyı türlü tepkilere sürükleyebilen, kaynağı duygulanım olan içsel gerilim olarak tanımlanmış. O zaman benimki bir dürtünün ortaya çıkardığı güdü oluyor. Biraz karıştı sanırım. İyisi mi basitleştirerek açıklayayım. 

Çok uzun yıllardır yazıyorum. Başlarda biraz keyfe kederdi. Zaman buldukça denebilir; o zaman da bir dönem kolay bulunuyor, sonra ortadan kayboluyordu. Üniversite yıllarımda yazdığım kısa öyküleri ünlü bir "edebiyat eleştirmeni"ne ulaştırdığımda dünyalar benim olmuştu. Kendimi çok şanslı hissetmiştim. Sonra yanıtı geldi: "Gelecek vadeden genç bir yazar adayısınız. Yalnız karar vermelisiniz; iyi bir yazar olmak mı istiyorsunuz, iyi bir doktor mu? İkisini birden iyi yapamazsınız." Doktorluk benim çocukluk düşümdü. O yaşlarımda bile üstünkörü yaptığım bir iş olmazdı. Hırslıydım ve tutkuluydum, hele doktorluk konusunda. O zaman, dedim, yazar olamayacağım demektir. Şimdi düşünüyorum da nasıl bu kadar kolay ikna olmuşum, şaşırıyorum. Ünlü bir edebiyat eleştirmeni dediği için olmalı. Bir de daha 23 yaşında olduğumdandır. Yine de yazdım. Tek tük, gizli saklı, kimselere söylemeden, "yalnızca kendim için, kendimi daha iyi tanımak için" diyerek... Akademik çalışmalara, makalelere ve mesleki kitap bölümlerine ağırlık verdikçe edebi olanlar azaldılar. Mesleğimle ilgili yazdıklarımda anlatımımın rahat okunduğu, alışılmıştan farklı bir tarzım olduğu yönünde yorumları duydum. O zaman "fizikte madde kaybolmaz" diyerek gülümsedim. Eski yazma etkinliklerim, yeni bir alanda kendilerine yer açmış olmalılardı. Var olma içgüdüsü... (Bir de içgüdüye hiç girmeyeyim şimdi.)

Bir gazetenin ekindeki okur yazıları bölümünde birkaç (7) yazımın çıkması ve gelen mektuplardan bu yazılarımın yansımalarını görebilmem, yazın serüvenimde bir dönüm noktası oldu. Hiç tanımadığım, görmediğim ve görmeyeceğim insanlara, yazdıklarımla dokunduğumu görmek kendimi çok güçlü hissetmeme yol açtı. Yazmanın çok büyük bir gücü vardı. Nasıl kullanıldığına göre şifa da olabilirdi, felaket de... Mademki ben meslek olarak şifa dağıtmayı seçmiştim; o zaman ikisi birleştirilmeliydi.  Önce, içimden kağıda dökülenleri başkalarıyla paylaşmak için kendimi  bir kez daha ikna etmem gerekiyordu. Duygusunu, düşüncesini, algısını, anlayışını sözcüklere döküp gözler önüne seren kişi kendisini çıplak hissederdi. Üstelik ilk bozgunun etkisinin sandığımdan da şiddetli olduğunu fark etmeye başlamıştım. 

Bu ikna sürecinde oturdum bir şiir yazdım. Değil mi ki yazdıklarım, kendimi daha iyi tanımak içindi; bakalım iç sesim bana ikna edici neler söyleyecekti?

Çıplaklık ne tuhaf, 

Utanırım.

Gözlere perdeler çekerim. 

Bir tarafta onlar, 

Arkada çıplak tenim. 

Çıplaklık ne tuhaf,

Olmak isterim.

Çekerim perdeleri gözlerden.

Neyse görünsün,

Ama bir tek yüreğim.

Yazmaya, onları kitaplar halinde yayınlamaya, her kitapta bir sonrakini tasarlamaya, rafa konan kitabımla eş zamanlı olarak yenisinin öykülerini yazmaya koyuldum. Giderek artan bir ivmeyle, ama yine de pamuk ipliğine bağlı bir istekle yazıyordum. İşlerim yoğunlaşsa, kafam dağılsa ara verebiliyor, yokluğunun farkına varmadan yaşayıp gidebiliyordum. 

Yazımın başında merak uyandırdığım girişten uzaklara düştüm, değil mi? O konuyu yazmamak için yine yan mı çiziyorum acaba? Bu kez olmaz. Kalbim sıkışıyor çünkü; yazıp çıkarmalıyım. Doğrudan konuya giriyorum o zaman.

Yaklaşık bir yıl önceydi. Evlendikten 1 ay kadar sonraydı; zihnim ve ruhum yaşamla ilgili türlü türlü tasarı ve hayal arasında uçuşurken dünya dönmeyi bıraktı. Ya da öyle hızlı döndü ki sonuna geliverdi. Mememde bir kitle fark ettim. Öyle yok sayılacak gibi değildi. Defalarca baktım, durdum durdum yeniden muayene ettim. Yerinde duruyordu. Oysa kayboluverir sanmıştım. Yıkıldım. Ağladım; çok ağladım.

Biraz sakinleşir gibi olunca -ruhum değil de gözyaşlarım- türlü türlü düşünce zihnime akın etti. İyisi, kötüsü, daha da kötüsü... Bir türlü yatışamıyordum. Sonra, bu yaşamda umduğumdan daha kısa bir zamanım kalmış olabileceği düşüncesinin ağırlığı geldi ve göğsüme oturdu. Nefes alamaz oldum. Bir isyan yükseldi içimde. Çığlık gibiydi. Çığlığı göğsümde büyüttüm, nefesimi açmaya yararı olur diye umarak... "Daha yazacak çok hikâyem var!" dedim. Birden durdum. Daha görecek günler değil, daha iyileştirilecek hastalar değil, daha öğrenecek dersler değil, daha gezilecek yerler değil, daha yaşanacak duygular değil... Daha yazacak çok hikâyem var! Dedim ki kendime "O zaman kapanırım bir yere, yazarım, yazarım, yazarım. Beynim patlayana dek..."

Ertesi gün, tetkikler yapıldı. Züleyha'cığımın beni tanıştırdığı meslektaşlarımın hepsi, üzerime titreyerek, bir yandan da benim için endişe edip bunu belli etmemeye çalışarak ne gerekiyorsa yaptılar. MR raporu en önemlisiydi. İki buçuk santimetre, düzensiz, çevre dokulara infiltre kitle lezyonu... Her sözcüğü beynimin bir kıvrımını yakan, bildik, duyduk, anlamına aşina olunan tıbbi terimler... Bu kez benim için söyleniyorlardı. Biyopsi yapılması gerekli,  dendi. Yapılacaktı tabii. Araya giren hafta sonundan sonra... Ah, haftanın son günü gördüğüm hastaları telaşlandırmamak için çabaladığım zamanlarda ne kadar doğru bir şey yapıyormuşum. Biyopsi sonucu çıkmadan hemen telaşa kapılmayın, şu an için her türlü olasılık geçerli, bir sürü mutlu sonlu hikaye var neden biri de sizinki olmasın, hele bir biyopsi yapılsın sonrasını öyle düşünürüz, o zamana dek aklınızdan çıkarın ve iyiyi umarak kendinizi rahatlatın... Bu söylediklerim onlarda işe yarıyor görünüyordu. Öyle söylüyorlardı. Peki bana söylendiğinde, hatta ben kendime söylediğimde neden işe yaramıyordu? Çok ağladım; yalnız kaldığım her anda. Nefes alamıyordum.

Eşime "Keşke evlenmeseydik. Şimdi seni nelerle uğraştıracağım kimbilir," dedim, bu sözüme çok kırıldı. Hem sonucun iyi olacağına inandığını hem her ne olursa olsun benimle beraber mücadele verip yanımda olacağını söyledi. Sevdiğim adamla birlikte savaşmak belki de şansımdı. Bu yaklaşımı çok değerliydi. Ama içimdeki o duyguyu, suçlulukla karışık hayal kırıklığını atamadığım için rahatlamama yetmiyordu. Yumuşak yumuşak, sevgi sözleri ile vermeye çalıştığı destek ve birbirimize karşı güçlü görünmeye çalışırken hissettiğimiz baskı aramızda tuhaf bir atmosfer yaratmıştı. Bir de hiçbir şey yapmadan geçirilecek zaman, o zamanın sonunda biyopsi ve onun sonucunu beklerken geçecek zaman... Zamanın kıskacındaydım vesselam. Nefes alamıyordum.

Ertesi gün için can dostum Pınar'la, onlara akşam yemeğine gitmek üzere sözleşmiştik. Haftalar öncesinden, herkesin uygunluk durumuna göre zorlukla ayarlanabilmiş bir buluşmaydı. Ertelemek olmayacaktı. Gerekçemi de söyleyemezdim. Kimseyle bu konuyu konuşmamaya karar vermiştim. Gidersek de kendimi sohbete nasıl vereceğimi hiç bilmiyordum. Kısa oturur kalkarız kararıyla evlerine girdik. Biraz hoşbeşten sonra yemek hazırlığı için Pınar'la mutfağa gittim. Baş başa kalınca karşıma geçip durdu. Sende bir sıkıntı var, dedi. Oysa az önce salonda gülüp söyleşiyordum. Uzun zamandır görüşmediğim dostumla tanışır tanışmaz birbirimize çekilmemizin nedenini işte o an anladım. Yanıt veremedim. Ağlamaya başladım. Nefes alamıyordum. Mutfağın kapısını usulca kapattı. Ben çözüldüm: "Mememde büyükçe bir kitle var, Pazartesi günü biyopsi yapılacak," dedim. Kısacık bir an tereddüt yaşadı ve yüzümde tokat gibi patlayan sözleri sıraladı: "Tam bir hayal kırıklığısın, Göksel! Her koşulda olumlu düşünmek, yaşananlardan güçlenerek çıkmak, baş etmek için gücü kendi içimizde bulmak öğütlerini bize veren kişi, biyopsi yapılmamış, sonucu çıkmamışken dağılmış.  Olacak iş değil. Bana sen demiyor muydun, her yaşananın bir nedeni var ve bunu ancak daha sonra görebileceksin, diye. Şimdi nedir bu halin?"  Neye uğradığımı şaşırdım.

Sarılsa, saçımı okşasa, üzülme geçecek dese, bu kadar etkili olur muydu, bilmiyorum. Gereksinim duyduğum şey, bir şok dalgasıymış. Bunu sezip de en doğru yerden vermesi şansım oldu. Salona yeniden gittiğimde yapmacıklarının yerini içten kahkahalarım almıştı. Sevgilim kim bilir nasıl şaşırdı? Rol yapmakta bu denli başarılı olmamı beklemiyor olmalıydı. 

İçimde elimi uzatsam tutabileceğim kadar somut bir kararlılık vardı: Sonuç ne olursa olsun, bunun anı yaşamamı engellemesine izin vermeyeceğim. Yaşama sımsıkı tutunup hiçbir şeyi ertelemeyeceğim. Hem benim daha yazacak çok hikâyem var... Yaşayarak biriktirecek, sonra da hepsini bir bir yazacağım.

Devamı, yüz seksen derece değişmiş bir ruh haliydi. Önce, kitlenin küçüleceğine inanarak başladım. Sonra, biyopsi sonucunun iyi geldiğini öğrendiğim sahneyi zihnimde canlandırıp durdum. Zamanımı dolu dolu, sevgiyle, elimdeki şansa, aşka sarılarak geçirdim. Zamanın kıskacından kurtulmuştum. Zembereğin kontrolünü bile ele geçirmiştim.

Biyopsi için giden kişi ile Cuma günü biyopsi kararı alınan kişi aynı değildi sanki. Kendimi iyi ve güçlü hissediyordum. Nedeni, umuttu. Radyolog arkadaşım Ravza, beni o hafiflemiş halimle görünce çok şaşırdı. Hafta sonu beni düşünürken içinin titrediği belliydi. Yaşam dolu halimi görünce o da bir silkelendi ve hafifledi. Bu bana daha da iyi hissettirdi. Biyopsiden sonra yanına uğradığım cerrah meslektaşıma, kitlenin küçüldüğünü gördüğümüzü, ama yine de emin olmak için biyopsi alındığını söylerken, onu şaşkınlığa uğratacak kadar neşeliydim. Bir gün sonra biyopsi sonucunun iyi olduğunu bana müjdeleyen Dilek ablamla aynı anda büyük bir rahatlama içinde havalara uçtuğumuzu hissetmek ömre bedeldi. Ne olup bittiğini tam olarak bilemedik, ama mutlu sonla noktalanan bu olay bana yaşam hakkında çok fazla şey öğretmişti. 

Biyopsi yapan meslektaşım, biyopsi yerinde kanama olmaması için üstüne buz torbası koymamı söyledi. "Denerim," dedim, "ama zor görünüyor. Çünkü günler öncesinden bugün Beyazıt Kulesi'ne çıkmayı planlamıştık." Kulenin geçmişini araştırırken, belli zamanlarda gezilebildiğini de öğrenmiştim. Hatta bütün bu olaylardan önce planı yaparken, ud virtüözü dostum Bilen'den de bize eşlik etmesini, kulenin tepesinde ud ziyafeti ile gezimizi daha da özel kılmasını rica etmiştim. Başka zaman gideriz önerisini kararlılıkla reddettim. Artık yalnızca Beyazıt Kulesi'ne gitmekten fazla anlam yüklüydü bu gezi. Kulenin iki yüze yakın basamağını tırmanıp çepeçevre camlarından sur içi İstanbul'unu seyrederken ve orada ud taksimini sevgili arkadaşımdan dinler, sevgilime gülümserken çok iyi biliyordum ki bundan böyle başıma ne gelirse gelsin, değil planlarımı uygulamamı engellemek, erteletemezdi bile. Evet, bundan böyle yaşamı ertelemeyecektim. Nereden başlayacağımı çok iyi biliyordum. 

Son zamanlarda durmadan yazdığımı ve bunları hemen, erişebildiğim her yerden paylaştığımı görenler şaşırıyor olabilirler ve belki de buna bir anlam veremiyorlardır. İşte nedeni, bu yaşananlar. Tutkumun, önceliğimin ne olduğunu görmüş olmam. Daha yazacak çok hikâyem var.

Yazıyorum, yazıyorum; yaşıyorum.

Yazmak, nefesim oldu... 

©Göksel Altınışık Ergur
yayınlanma tarihi: 3.8.2018

Doçent Doktor Bilen Işıktaş

İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuvarı Müzikoloji Bölümü

Aşağıdaki linke tıklayarak youtube videosunu izleyebilirsiniz...

Sevgili dostumuz Bilen Işıktaş'tan Beyazıt Kulesi'ndeki ud resitali

Ve üç yıl önce yazdığım şiirin tam da bu yazıyı paylaştığım gün karşıma çıkması ne kadar ilginç... Döngüler bir bir tamamlanıyor:

Öyle güzel yağmur yağıyor ki geceye

Tam en duygulu şiirlerin havası

Yazsam diyorum, yaşamak daha güzel

Sırılsıklam koşmak da cabası

Yaşananı güzel yazabilirsem bir gün

Yazdıklarımı yaşamam da olası

3.8.2015; 23:42